Belofte maakt schuld, en dus bij deze een verslag van onze trip naar Noord Frankrijk, oktober 2015; ditmaal georganiseerd door Irene en Josine.
Vertrek: 20 okt 2015 – 06.00 —- Retour: 23 okt 20.00 — bestemming: Lorraine
Om te beginnen een kleine potentiële verwarring voorkomen: ik was aanvankelijk in de veronderstelling dat we de vin de Meuse en Lorraine zouden gaan beproeven. Maarrr.. we zaten net wat Oostelijker dus het was de vin de Moselle, ofwel Moezel. Beetje verwarrend, al dat water bij de wijn, maar onderstaande kaartje ter illustratie van het geografisch onderscheid.
regio
Een uitzonderlijke regio voor een wijntrip, temeer omdat bijna niemand het kent. Dat bleek ook bij ons eerste bezoek (Vaux) waar de wijnboer wist te vertellen dat zelfs de Fransen zelf niet weten dat in deze regio wijn geproduceerd wordt. Slechts 10% van de wijn verlaat de regio; export is er vrijwel niet – je zult de Lorraine-wijnen zelden in de winkel tegen komen. Als je via google zoekt op Nederlandstalige pagina’s met “vin de Moselle” kom je er welgeteld nul tegen. (nou ja… binnenkort vermoedelijk één ;)).
En inderdaad: de wijnbouw is niet zo alom aanwezig als in andere bezochte regio’s, maar hier en daar toch uitzichten waar je als wijnliefhebber vrolijk van wordt..
Onderweg op vakantie naar het Zuiden vormen Metz en Nancy normaliter vooral teken dat ‘we eindelijk in Frankrijk zijn’ maar rijden we snel door. (Niet tè snel, want er staan veel flitspalen langs de E31!). En toch kan het zeer de moeite waard zijn even de afslag te nemen, om bijvoorbeeld te lunchen in de Auberge du Pressoir, hieronder nader omschreven, of te overnachten in Metz of Nancy; heel verschillend van karakter.
Dat laatste geldt ook voor de wijnen ten opzichte van de Moezel-wijnen die we kennen uit Duitsland. De regio lijkt zich bewust te willen onderscheiden van de overkant van de grens. Of liever: distantiëren. Zelf ben ik het Duits aanmerkelijk beter machtig dan de Franse taal maar dat heeft vrijwel nergens geholpen qua communicatie. Een enkele uitzondering daargelaten is de Duitse taal evident uit den boze. Niet alleen de wijnranken, maar ook de historie zit hier kennelijk diepgeworteld (de regio is in de loop der eeuwen meermaals Duits geweest) en ieder benadrukt andere wijn te willen maken dan de Oosterburen.
Wie zou verwachten dat dat leidt tot een eigen en uitgesproken karakter komt echter bedrogen uit: zelden in één regio van één druif zoveel verschillende interpretaties geproefd. Ik ben persoonlijk allerminst vies van een zuurtje in de wijn, maar enkelen gingen me echt te ver. Maar ook het tegenovergestelde, waaronder een Auxerrois die we thuis op minder dan 4 g/l gemeten hebben (en inderdaad weliswaar fruitig maar toch vrij vlak is). De regio staat bekend om de ‘gris’ wijnen; maar ook daarbinnen enorme verschillen qua zuur.
Net als in de Loire voorgaand jaar waren we vooral verrast door de rode Pinot Noirs. Bijna allemaal wijnen met een krachtig karakter en bewaarpotentie. Wel een paar jaartjes laten liggen nog…
Enfin, het programma:
DINSDAG
Omstreeks het verlaten van Nederland speelde de zonsopkomst zodanig met de wolken dat het, ondanks dat we nog broodnuchter waren, leek of we achtervolgd werden door de Titanic. Zo leek althans als je tijdens het rijden door de zij-ruit van de auto keek:
restaurant: La vigne d’Adam
Met lichte vertraging door wegwerkzaamheden omstreeks 13.00 aangeschoven voor een eerste lunch bij ‘La vigne d’Adam‘.
Echt zo’n restaurantje dat je normaal nooit zou vinden: onopvallend in een klein straatje in een klein dorpje.
Maar meteen een schot in de roos, zoals al bleek tijdens toiletbezoek:
.
een kurkenwand boven het pissior.. en bovendien:
….. je handen wassen in een wijnvat… Denk dat ik thuis maar weer eens ga verbouwen…
Bovendien kwamen we bij het bestuderen van de wijnkaart een oude bekende tegen: Philippe Gimel van Saint Jean Du Barroux! Eén de absolute toppers tijdens onze wijntrip naar de Zuid-Rhone enkele jaren geleden.
Sterker nog: de zaak hing vol met foto’s van wijnmakers waaronder….. jawel: Philippe! Bleek dat hij van origine uit deze regio komt en goede vriend van de eigenaar. Over een paar weken zou hij weer langskomen… (maar dan zijn wij helaas al weer lang vertrokken..)
wijnboer: Chateau du Vaux
Aansluitend de eerste wijnboer: Chateau du Vaux in Vaux.. Kwalitatief, zo bleek later, de topper van deze wijntrip (ze stonden overigens ook op de wijnkaart bij d’Adam), mede daarom ook een wat uitgebreider verslag van dit bezoek.
Gelegen aan een doodlopende berg-op weggetje een entree met wat minder allure dan je van een chateau zou verwachten.
En ook het tafereel op de binnenplaats zag er ietwat geïmproviseerd uit:
Overigens schrikken we daar helemaal niet van, eerder integendeel. Zo zat eerder genoemde Philippe met z’n winery in een hoekje van de schuur van een kersenplukker; maar maakte daar wel even een top-Rhonewijn waarvan het gros in de export gaat naar tientallen landen over de hele wereld. Het gaat om de wijn, niet om het plaatje.
Terug naar Vaux: Je kunt het niet zien, maar ondertussen hoorde je dat iemand in de pers (die metalen koker rechts op de foto) met de hogedrukspuit aan de gang was. Dat bleek later Norbert Molozay te zijn; die razenddruk was met de verwerking van de laatste persing, kort ervoor.
Bij onze eigen druiven hebben we een vrij gering rendement. Dat is geen keuze; dat komt gewoon omdat onze pers niet meer aan kan (maar dat gaat veranderen, zie einde van dit verhaal). Deze schillen voelen dan ook héél wat droger dan wat bij ons uit de pers komt.
Ondanks de drukte toch een korte rondleiding door de cave van het 13e eeuwse kasteeltje. En dan zag je meteen dat er op ‘Vaux’ wel degelijk in de wijn geïnvesteerd wordt: alleen maar gloednieuwe vaten! Deels vrolijk pruttelend, deel wachtend op vulling.
Nieuw eiken duidt (meestal) op kwaliteit. Zo’n nieuw vat is immers behoorlijk kostbaar. Is een vat eenmaal één of meerdere malen gebruikt dan gaat het een ’trede lager’, vaak ook naar een andere wijnboer. Dan heb je nog steeds te maken met de micro-oxidatie maar zal de smaakafgifte minder zijn. Ook het soort eiken is van invloed: Zo ben ik, in algemene zin, persoonlijk geen liefhebber van de meeste Amerikaanse wijnen: te zoet en te vanille-achtig. Heeft alles met dat Amerikaans eiken te maken.
Norbert gebruikt uiteraard Frans eiken, maar dat niet alleen: hij kiest er bovendien heel bewust voor om vaten te gebruiken die gemaakt zijn van eiken uit hetzelfde gebied als waar de druiven staan. Sterker: hij zoekt de bomen er speciaal zelf voor uit! En nee: dat is niet omdat ze dan goedkoper zijn maar heeft alles te maken met z’n filosofie omtrent ’terroir’.
Even later voegt zijn echtgenote Marie-Geneviève zich bij ons en proeven we de wijnen van Chateau de Vaux.
Marie nam echt alle tijd voor ons. Enthousiast over onze eigen avonturen en zeer mededeelzaam over hun filosofie en ervaringen. Waarbij zij de scepter over de wijngaard zwaait, en Norbert baas over de vinificatie. Norbert heeft als ‘flying winemaker’ wijnen gemaakt over de hele wereld, tot nieuw Zeeland, Australië en Amerika aan toe; Marie studeerde oenologie in Dijon. In 1999 besloten ze Chateau de Vaux nieuw leven in te blazen. 15 jaar met veel ups en downs, zelfs totaal mislukte oogsten. Maar nu langzaam maar zeker de zaken financieel een beetje in balans.
Ze zijn zeer tevreden met wat ze bereikt hebben maar grote frustratie is de regelgeving. “zelfs om een hekje te plaatsen tegen de everzwijnen moet ik een maandenlang vergunningenproces door”, aldus Marie. Ook de mostvaten die we buiten zagen hebben daarmee te maken: “we willen graag bijbouwen, maar het mag nog steeds niet. Schrik soms ’s nachts wakker omdat ik denk dat er een deksel afwaait!”.
Bij het proeven van de Pylae Pinot Gris pakte Marie per ongeluk het verkeerde jaar: de 2011 ipv de 2013. Was niet te koop en had ze ook nog maar heel weinig van. Maar bood ons de kans om 2011 en 2013 met elkaar te vergelijken. Is in de 2013 het zuur nog te nadrukkelijk aanwezig: twee jaar later is het versmolten tot een complex geheel met noot, honing en een mooie mineraliteit. Prachtig!
Een ook de Pylae Pinot Noir kenmerkte zich door breedte en complexiteit. Nog veel te stroef; echt nog een paar jaar van af blijven. Maar wát een wijn!
Inderdaad: met ruim 20 euro inderdaad geen goedkope wijn. Maar in relatie tot de kwaliteit een koopje. Mede omdat Norbert en (vooral) Marie ondanks de drukte toch maar liefst zo’n drie uur (!) tijd voor ons uittrokken met genoegen enkele doosjes in de kofferbak geladen.
Hotel: Logis de Guise – Nancy
Vervolgens door naar het hotel in Nancy. Zoals meestal bij onze wijntrips primair geselecteerd op basis van ligging: midden in het centrum van Nancy; op loopafstand van restaurants en bezienswaardigheden.
Fraai oud pand met mooie entree en luie ronde trap naar boven (geen foto, sorry!). De kamers en het sanitair behoorlijk gedateerd. De WC pot was ooit gebroken geweest maar vakkundig gelijmd; het bed keihard (ben vergeten te kijken of de matras op een plank lag ;)). Maar who cares: de ligging was echt perfect, personeel uiterst vriendelijk en behulpzaam, het ontbijt absoluut perfect, met heerlijke espresso.
Restaurant: La Toq – Nancy
Toch wel weer trek in een hapje en de dames hadden gereserveerd bij La Toq. Beetje chique tent met dito prijzen maar personeel viel daarbij een beetje uit de toon. Gigantische wijnkaart met 90% flessen die nooit besteld worden (met prijzen van enkele honderden tot zelfs duizenden euro’s). Ook enkele wijnen per glas, maar, vragend naar welke ze adviseert bij ons gerecht komt de serveerster niet verder dan “die kost zes euro en die 9. Die van 9 is beter”. Mwoah, dat viel een beetje tegen.
De foie gras smaakte echter weer uitstekend (echter net niet de topper als in Blois, vorig jaar) maar zo’n enorm lange dag (we waren er om 5 uur uit immers) maakt hongerig dus zowel René als ondergetekende bestelden een Angus steak. Blue graag!
Voor wie het niet kent: blue is dus anders dan rood. Het vlees moet bijna rauw zijn, maar wel tot het midden aan toe voldoende warm; de buitenkant goed gebakken met een ‘bite’, maar niet zwart. Dat gaat zelden echt goed.
Ditmaal echter wel. Perfect vlees, perfect bereid.
WOENSDAG
Wijnboer: Lelievre
De volgende dag op tijd uit bed en even na tienen staan we alweer met een glas wijn in de hand. We zijn op bezoek bij Lelievre en die zwarte spuugbak staat er niet voor niets.
Als gezegd: de streek staat bekend om haar zgn. Vin Gris. Een soort rosé, maar dan anders. Zoekend naar een goede representant van dit wijntype kwamen de dames tegen dat wijnschrijver Hubrecht Duijker Lelievre aanraadde. Zodoende.
Maar of het nu aan het vroege uur gelegen heeft, of dat we gewoon te weinig verstand van wijn hebben: hiervan sprongen de vullingen uit m’n kiezen, maar dan niet van het zoet maar van het zuur…
Gelukkig hadden ze ook een best karaktervolle Pinot Noir en mooie bubbel dus we konden de vriendelijke stagiair die ons vanachter de balie smaaknotities voorlas toch nog van een beetje omzet voorzien.
Sneller dan verwacht verlieten we het pand, dus we hadden voor de lunch nog tijd voor een bezoekje aan…
Wijnboer: Laroppe
Paar kilometer over zandpaden tussen wijngaarden in herfsttooi verder doen we Laroppe – Vinicole du Toulois aan. Ditmaal een wijnboer met design-spuugbak die we echter minder hebben gebruikt.
Net als voorgaande ook ditmaal geen echte inhoudelijke dialoog, dus tijdens het proeven de tijd wat te experimenteren met wat er met zo’n smartphone camera allemaal kan. Zoals jezelf in een postzegel veranderen.
En ook hier: de wit en gris konden ons niet echt bekoren, de bubbels en, vooral, de pinot noir echter beslist wel; hoop fruit en chocolade. Opmerkelijk: de pinot noir is voorzien van een etiket van tin. Niet echt belangrijk, maar oogt wel goed.
Eenmaal buiten kijken we nog even jaloers naar de uitgestalde antieke wijnpersen… Als we zo’n ding hadden staan dan…. enfin… tijd voor lunch.
Restaurant: Auberge du Pressoir
Weer terug naar Lucey, bijna de buren van de eerste wijnboer van deze ochtend: Auberge du Pressoir. Ik moet nog steeds aan Josine en Irene vragen hoe ze dit ontdekt hebben, want een ontdekking is het zeker. Hemelsbreed 7 kilometer van de route de Soleil… Als je op je vakantiereis tijdens etenstijd op die hoogte bent: vergeet even die vieze tenten langs de snelweg en neem een uurtje extra. Wel even bellen (03 83 63 81 91) om te reserveren, want het zal hier vaak vol zitten. Tijdens ons bezoek waren er nog enkele tafels vrij, de rest bezet door locals en één tafel door een stelletje Hollandse wijntoeristen die van de ene verbazing in de andere vielen.
Om als Hollander dan maar meteen duidelijk te zijn: de grootste verbazing was de prijs/kwaliteit:
Zeker: 160 euro voor een lunch met z’n vieren is nog steeds duurder dan een kroketje uit de muur. Maar als je goed kijkt zie je dat we twee verschillende menu’s hadden: René en ik een driegangen-menu van 17 euro. De dames pakten uit met een menu van 21 euro. De rest was koffie, water en wijn.
Tuurlijk: met een beetje zoeken (let op de bouwvakkersbusjes) vind je in Frankrijk legio restaurantjes waar je rond het middaguur voor weinig de nodige brandstoffen naar binnen kunt werken om er weer een paar uur tegenaan te kunnen, al dan niet met een pichetje wijn erbij.
En op een dergelijk menu waren we een beetje voorbereid met drie gangen voor 17 euro. Linzen voor, paté als hoofdgerecht en een appeltaartje na. Maakt niet uit hoe het er uit ziet, als het maar een beetje smaakt en voedzaam is. Toch strookte die verwachting niet met de uitstraling van het restaurant dat, zeker qua interieur, er toch wel uiterst verzorgd uit zag. Zo ook het glaswerk, bestek, tafelkleed etc. En niet te vergeten de bediening: heel keurig en alert, maar toch informeel. Heel apart; gespannen wachten we af.
En dan beginnen met overheerlijk brood en een even fraaie amuse… huh… zelfs een amuse?? en vervolgens de ene na de andere lekkernij voor je neus, het één nog mooier opgemaakt dan het ander..
Nee, dit was echt, laat ik het in m’n beste Nederlands zeggen: ‘extraordinaire’ !! Zeer, zeer aanbevolen.
Maarrr… de dag was nog niet voorbij. Na de lunch eerst nog even naar
Wijnboer: Domaine Regina
Gelegen schuin tegenover Laroppe (we reden een beetje op en neer) en oorspronkelijk gerund door Isabelle en Jean-Michel; samen vanuit de IT gestart met wijn. Vanaf 2009 parttime en inmiddels fulltime wijnmakers. Met een totaal van 20Ha wijngrond (deels (zeer) jonge stokken). Helaas hoorden we, al bij het maken van de afspraak, dat Jean-Michel recent veel te jong overleden is. Isabelle wilde ons desalniettemin graag ontvangen.
En dat leverde eindelijk een gris die ons wèl goed beviel (Duijker: even bij Isabelle op bezoek!) en ook hier een interessante pinot noir. En zowaar: de Regina-Gris is ook in Nederland verkrijgbaar – KLIK.
Had graag nog meer van Isabelle gehoord over zowel de historie als actuele situatie, maar naast de taalbarrière proefden we ook een zekere vermoeidheid en hebben vrij snel weer afscheid genomen van deze vriendelijke dame.
Aansluitend een bezoekje gebracht aan het winkeltje met streekproducten aan de overzijde en daar, voor mij voor het eerst, een Franse Whisky tegengekomen. Toch eens proberen…. (en donders: inmiddels thuis met een goede vriend geproefd en zelfs dát kunnen ze daar verrassend goed maken!).
Restaurant: V-four
Daarna zijn de dames nog even traditioneel gaan shoppen in Nancy en gingen René en ik, eveneens traditioneel, op zoek naar een wijnbar. Helaas hebben ze daar in Nancy nog amper van gehoord (waren we maar in Beaune!) en zijn we neergestreken op een terras met een standaard horeca-chardonnay. Gelukkig hadden ze een heater want na het zuinige zonnetje van vanmiddag begon het inmiddels behoorlijk af te koelen…
Tot slot streken we neer Bij restaurant V-four; qua stiel vergelijkbaar met La Toq. Ik vond het eten echter wat minder. Kwam echter misschien ook wel door de ‘overkill’ in combinatie met de buitengewone lunch.
DONDERDAG
Nancy is de bakermat van de Art Nouveau, ofwel Jugendstil. Daarom donderdagochtend een stadswandeling gemaakt, op zoek naar de stille getuigen daarvan, zoals de entree van de plaatselijke Kamer van Koophandel hieronder:
Moet zeggen: er zaten echt wel fraaie panden bij, maar het viel me wat tegen. Bovendien allemaal wat geïsoleerd tussen verder weinig inspirerende bebouwing. Het inmiddels wat gaan regenen en we besloten we een bak koffie te gaan doen aan het werelderfgoed ‘Place Stan’ (Stanislas).
Werkelijk een schitterend plein, waarbij ons wel opviel dat die langgestrekte panden kennelijk verschillende sub-eigenaren hadden. Het meeste was prachtig gerestaureerd, danwel er was werk in uitvoering, enkele stukken deden duidelijk niet mee en waren behoorlijk verpauperd. “Moest verboden worden!” riepen we, en prompt begonnen werklui een nieuw ornamentje naar boven te takelen:
Na gedane arbeid was het tijd voor een bakkie in “cafe du commerce” (dat van binnen tweemaal groter lijkt dan het is):
Wijnboer: Domaine La Joyeuse
Als laatste wijnboer op bezoek bij Domaine de Joyeuse, waar we hartelijk ontvangen werden door Daniel Stapurewicz. Gewezen electriën die na z’n pensionering besloot een verlaten wijngaard nieuw leven in te blazen. “In de regio was lang geleden veel wijnbouw, de bodem is goed, het klimaat is goed, ik wil dat nieuw leven inblazen”.
Vooralsnog een kleine gaard van 1,5 Ha. En hij heeft zelf z’n ‘cave’ gebouwd achter onderstaande poort.
Door de intensieve en interessante dialoog die volgde ben ik helemaal vergeten om foto’s te maken. Druk vertaald door Irene hebben we zo’n beetje alles besproken wat er te bespreken valt over wijngaard en vinificatie, tot in de kleinste details zoals de afstand tussen de draden in de gaard en snoeiwijze. Bovendien hebben we alle vers geoogste wijnen, deels nog gistend, uit het vat mogen proeven.
Prachtig om te zien. Qua materiaal en voorzieningen is de afstand tussen ons en ‘echte wijnboeren’ altijd enorm. Grote RVS vaten, persen, pompen enz. Dat was ook hier wel zo, maar toch op een niveau dat het een stuk dichterbij kwam. En ook dat is wel eens leuk. We spraken zelfs over ‘waar koop jij je spullen’; daarover later meer.
Echter: als we uitgaan van wat hij ons vertelde dat is wat wij dit jaar doen per definitie gedoemd te mislukken. Zo keek hij ons verbijsterd aan toen we meldden de bentoniet vóór de gisting toe te voegen (terwijl dat volgens onze cursussen en leerboeken juist beter is dan later) en zo nog wat van dat soort verschillen. Ook viel op dat hij keek alsof hij het in Metz hoorde donderen toen we het hadden over zuurmeting. Had bijna de indruk dat hij nog nooit een fles blauwloog van nabij gezien had, maar dat zal wel de taalbariere zijn geweest..
Bij wijnmaken geldt echter per definitie niet één wetmatigheid, zo hebben we geleerd. De basis is hetzelfde, maar toch doet iedereen het anders. Veel wijnboeren zijn overtuigd dan hun werkwijze de enige juiste is “want zo doen we het al honderd jaar”. Daniel doet het echter nog niet zo lang, en werkt bovendien biologisch (sinds 2002 zelfs gecertificeerd). In die zin waren we wat verbaasd over zijn stelligheid op sommige aspecten. Soit.
Daniel had vorig jaar voor het eerst wijn ingestuurd voor de ‘Moselle wijnkeuring’. Hij had de stille hoop een medaille te krijgen voor z’n Pinot Noir maar stuurde, op verzoek van de organisatie (want hij was de enige Franse deelnemer met een Auxerrois), ook z’n witte wijn in. En dat leverde prompt een medaille d’or:
Zie de datum op de foto: had ie dus net de week voor onze komst ontvangen; zo trots als een pauw natuurlijk, prachtig! Liet zelfs zien dat hij nu ook medaille-stickers voor z’n flessen kon bestellen: ik meen voor 70 euro per 1000 stickers.
Nu moet ik zeggen en daar begin ik dit lange verhaal al mee, dat z’n Auxerrois weliswaar heel smakelijk was, maar naar mijn idee toch wel èrg laag in het zuur. Ook wat mij betreft kwam z’n Pinot Noir meer in aanmerking voor een medaille. Alleen, helaas, dat vonden kennelijk anderen ook: die was al helemaal uitverkocht. Ter compensatie hebben we, naast de Auxxerois, ook maar wat van de uitstekende Marc en Liquoreuse meegenomen..
Gedreven door succes gaat hij uitbreiden naar 5 Ha. En bovendien een complete nieuwe Cave met bijpassend huis bouwen. Hij liet de tekeningen zien. Niet voor hemzelf, maar voor z’n zoon, die de zaak gaat overnemen. Wàt een energie!
Buiten had hij nog een oude pers staan; in nieuwstaat. Niet te koop helaas, maar voor ons wel een interessant plaatje (zie verderop).
Enfin, zeer geslaagd bezoek. Samen met Vaux hoogtepunt van de trip.
Hotel: Metz – Grand Hotel de Metz
Voor de laatste overnachting hadden de dames een hotelletje in Metz gereserveerd. Uiteraard ook weer pal in het centrum. Perfect uitgangspunt voor een avondlijke verkenning.
Moet eerlijk zeggen: ik lees voor ik een hotel reserveer graag even tevoren de reviews op Tripadvisor. Toen ik daar dit hotel op zocht dacht ik eerst “nee… da’s de verkeerde, dat hebben ze vast niet geboekt”. Zo negatief was de eerste recensie die ik las. De recensies op booking.com waren gelukkig al een stuk positiever.
En ik moet zeggen: het was gewoon echt helemaal prima. Mooie entree, vriendelijk en alert personeel en zeer ruime, goed geoutilleerde kamer. Wel zaten we pal aan de winkelstraat en als er dan ’s nachts wat dronken lui langkomen of er wordt ’s ochtends vroeg een glasbak geleegd dan is dat ‘ietwat’ storend. Hoort nu eenmaal bij overnachten in het centrum van een stad.
Opvallend was wel dat het hotel verschillende ‘stadia’ van renovatie kende. Onze kamer was tot in de puntjes perfect, de badkamer gedateerd. Bij de andere kamer was de badkamer al wél gerenoveerd. Las ergens in een review ‘dit hotel is al jaren aan het verbouwen en dat zal nog jaren duren’. En dat zal dan wel kloppen.
De bedden waren echter uitstekend (veel beter dan in Nancy) en het ontbijt ook prima (maar niet zo goed als Nancy). Als je in het centrum van Metz wilt overnachten echt wel aan te raden!
Wijnbar La Quille – Metz
Tsja.. met de ervaring van Nancy in herinnering hadden we niet verwacht in Metz een wijnbar te vinden. Maar Metz is echt een andere stad. Niet de ‘grandeur’ van Nancy, maar eigenlijk wel gezelliger. En donders: we liepen zomaar tegen een leuke wijnbar aan: La Quille
We waren er al even voor zessen; ze gingen om zes uur open; dus aanvankelijk was het nog leeg:
Gevarieerde, wijnkaart met mooie flessen voor heel redelijke prijzen. En bovendien een mooi aanbod van wijnen per glas, zodat Irene aan de thee en Josine aan de bubble kon. Gezeten aan de bar hadden we bovendien een uitstekend contact met ‘achter de bar’, dus lang wachten op de volgende uitdaging was er niet bij.
Opmerkelijk: op de wijnkaart stond heel netjes als je een wijn bij voorkeur 1 tot 3 uur tevoren moest bestellen zodat hij, na overgieten in karaf, de kans kon krijgen wat lost te komen. Wij hebben dat zelf niet getest, maar ik sprak kort met een man aan de overkant die in z’n uppie aan een mooie fles Cornas zat te slobberen. Kwam net uit z’n werk, zo vertelde hij, dronk twee glaasjes en liet ‘m vervolgens weer in de fles gieten, kurk erin, mee naar huis. Kan me een slechtere stamkroeg voorstellen…
restaurant Thierry
Het was prima eten, bij Thierry. Maar het klopte niet helemaal. De bestelling werd haastig opgenomen, daarbij viel even ‘Crozes Hermitage’ en voor ik het wist stond er een fles op tafel. Nu smaakte ook die prima en bleek hij (gelukkig!) heel betaalbaar; maar het was in enorm contrast met de warme vriendelijkheid van de wijnbar waar we net vandaan kwamen. Toen even de later de serveerster Irene bijna de fles uit handen rukte omdat ze het lef had zelf een al geruime tijd leegstaand glas bij te schenken was het contrast definitief.
Het is dat we om 20.00 gereserveerd hadden bij Thierry, anders hadden we gewoon bij La Quille enkele planchettes besteld. Was misschien ook wel beter geweest.
VRIJDAG
De vrijdag staat in het teken van de terugreis. Geen wijnboeren meer, maar toch nog wel enig programma.
Startend met het traditioneel shoppen in Metz. Dames en heren apart. Bij terugkomst bij de parkeergarage blijkt pijnlijk het efficiency-verschil tussen mannen en vrouwen. Vrouwen niets gekocht, ondertekende scoorde een warm vest in de uitverkoop van Lafayette. “Wat? Zit hier een Lafayette??”. Hihi.
Als eerder gemeld: met Daniel spraken we ook over waar hij z’n spullen voor wijngaard en vinificatie kocht. Dat bleek danwel in de Elzas, danwel in Luxemburg te zijn; om precies te zijn Versis in Wormeldange. En laat dat nou bijna op de route liggen…
In een prachtig herfstlandschap slingerend langs de Moezel op naar Wormeldange… Viel een beetje tegen qua sortering. Maar waar we voor kwamen hadden ze:
We willen bij de volgende wintersnoei de ‘liggers’ maximaal horizontaal leggen (in plaats van de bogen die we tot dusverre hadden). Dat moet bijdrage tot meer gelijkmatige uitloop, Alleen lukt dat niet met de bindtang die we nu hebben, daar heb je sterkere bindertjes voor nodig. Feitelijk stukjes uitgestanst fietsband waarvan je handen enorm gaan stinken. Maar soit: we hebben ze. Drie zakken vol!
Pers
Er staat nog één adresje op programma: een klein plaatsje nabij Houfalize in België, net boven Luxemburg.
Reden is dat ik op marktplaats een wijnpers was tegengekomen van hetzelfde soort als die Daniel had staan. Onze pers is echt te klein aan het worden. Nu gaat het nog wel, maar als straks ook de 300 stokken aan linkerzijde volwassen zijn wordt dat een probleem. Bovendien is het rendement van de huidige pers te laag.
We hebben overwogen een balgpers aan te schaffen, maar die vinden we eigenlijk te duur en zijn tweedehands niet te vinden. Dit soort persen werkt echter met een soort van ratelsleutel in plaats van 1op1 ‘draaien’ en kan veel meer druk opbouwen. Vormt daarmee een goed alternatief.
En tsja… als je dan tóch in de buurt bent op terugreis van een wijntrip dan ga je even kijken, nietwaar?
Meteen meenemen was geen optie; de auto lag al vol met wijn en bagage, maar ook al was dat niet zo: dit moet echt op een aanhanger. Je krijgt het kreng in je eentje amper van de grond!
Inmiddels met de verkoper rond: ijs en weder diendende wordt de pers ergens komende maanden bezorgd en hebben we er een restauratieprojectje bij!
En om een uur of 8 in de avond waren we weer thuis…. einde verhaal.
Hans
ps: meer weten over de wijnboeren, restaurants en hotels? Klik op de tussenkopjes in het verhaal of op de markers op de kaart hieronder.
Geef een reactie