Deze maanden is er altijd veel werk in de wijngaard. Ondermeer omdat de planten flink groeien, en dus getopt moeten worden. Gelukkig helpt het paard van de buurman mee bij het toppen van de Johanniter!
Daarnaast is het weer behoorlijk omgeslagen en is er de afgelopen weken enorm veel regen gevallen, bij een temperatuur van tegen de 20 graden. Ideaal schimmelweer dus, zeker omdat we half juli voor het laatst gespoten hadden.
Weliswaar lijkt er vooralsnog amper sprake van schimmels en ziet het blad er goed uit; vorige week bij een bijeenkomst van het wijngaardeniersgilde een blik geworpen in Wijngaard Landman en daar erg van geschrokken: één van de rassen van top tot teen onder de valse meeldauw. Daar gaat Ralph geen wijn meer van kunnen maken; over een paar weken zit er geen vrijwel blad meer aan (zo hebben we enkele jaren geleden ervaren).
Hierdoor gewaarschuwd toch maar besloten nog een laatste spuitbeurt te doen. Niet op de Solaris en Cortis, want die hopen we over een paar weken te oogsten en dan is de ‘wachttijd’ (minimale tijd tussen spuiten en oogsten) te kort. Maar wel op de rest.
Spuiten is een pokke-klus. Zwaar, hard, ding op je rug, alsmaar 
zwengelen om druk op te bouwen en heel lekker is die nevel ook niet. Gelukkig hebben we geinvesteerd in de rolls royce van de rugspuiten: de Stihl SG20; dan is het te doen. Daarnaast wachten op een moment dat het eindelijk windstil is en tenminste een paar uur droog blijft. Gisteravond was dat eindelijk het geval.
En wat denk je: de Stihl doet het niet!! Kun je pompen wat je wilt: hij bouwt geen druk op. Geen tijd om e.e.a. nader te onderzoeken en de duisternis begint al in te vallen. Toch maar even terug naar de oude ‘Warrior-spuit’. Crisis! Stijve nek, zere rug, lamme arm.. Na vijf rijen aan weerszijden gespoten te hebben hou ik het voor gezien.
Zojuist gegoogeld op het probleem met de Stihl. Blijkt er in de koppeling onder het pomp-deel een metalen bolletje te zitten. Daar had zich een miniscuul lijntje residu op gevormd; voldoende om te zorgen voor een lek. Enfin; alles schoongemaakt en ge-olied en hij is weer als nieuw. Vanavond de resterende zeven rijen; wat relaxter dan gisteren.
Met de wespen lijkt het reuze mee te vallen. We hebben twee nesten kunnen ruimen en de overvloedige regen zal zeker ook bijgedragen hebben. Zul je altijd zien: hang je netten op, heb je geen wespen. Net zoiets als dat het droog blijft als je een paraplu meeneemt.
Er zijn wel wat wespen overigens: en als je goed kijkt zie je dat ze ook echt wel binnen de netten zitten. Maar ze zullen in ieder geval niet de hele oogst opeten, zoals enkele jaren geleden.
rijping
Wel zien we dat de solaris aan de late kant is; beslist door de vorstschade. We hebben al eens eind augustus een suikergehalte van boven de 100 Oe gehad: op dit moment zitten we pas richting de 80 Oe. Zoals het nu staat verwachten we de Solaris in het weekend van 26/27 sept te oogsten, misschien zelfs iets later.
Zelfde geldt voor de Cabernet Cortis. De meeste druiven zijn inmiddels helemaal omgekleurd, maar ook die heeft echt nog wel minimaal een paar weken nodig.
De Johannitter en Souvignier Gris zijn nog verre van rijp. De Souvignier moet naar roze omkleuren: bij enkele bessen zie je dat gebeuren, maar het gros is nog groen en keihard.
Voor beide rassen dus hopen dat het weer, en het blad, een beetje meewerkt de komende maanden.
Dat die druiven zo laat zijn heeft ook een voordeel: de schil is zo dik dat de gevreesde Suzuki fruitvlieg (zie eerdere posting) daar amper plezier aan zal kunnen beleven. Dat is bij de Cortis wel anders; bovendien is die blauw – de lievelingskleur van dat pokkevliegje. Toch zien we ook daar vooralsnog vrijwel geen vliegjes.
Er wordt inmiddels hier en daar ge-experimenteerd met bestrijdingsmiddelen voor het vliegje maar dat betekent wekelijks spuiten, zonder dat zeker is dat nut heeft… Doen we voorlopig maar niet 😉 Fingers crossed!
